martes, 29 de noviembre de 2011

exposicions per Shanzu


Desde ara i fins passat festes, 3 casals de Barcelona compten amb una exposició de fotos per donar a conèixer la realitat dels nens de l'orfenat i les maneres com col.laborar-hi..

si tens ganes d'apropar-te a veure les fotos, pots fer-ho a qualsevol d'aquests centres:
            • Casal de Poble Nou - Antic de València 96-106
            • Casal Diagonal Mar - Selva de Mar 22
            • Casal Verneda - c/ Santander 6 


Moltes gràcies als casals per sumar-se a l'ajuda. Merci a tots els que heu posat del vostre temps i les vostres ganes per fer que aquestes exposicions siguin una realitat.




    domingo, 13 de noviembre de 2011

    bringing the power back

    yesterday darkness came a little later than usual... last night the children at Shanzu were celebrating LIGHT.. a whole new meaning to the word "power"...

    and now that the power is back, a whole new world of possibilities awaits.. only a switch away..
    the power to read at night, the power to heat water, the power to access the world...

    after only a few months, your donations have brought power to these kids' lives.. and with power comes hope...

    i certainly hope we can keep on empowering these kids, so that tomorrow they too will bring light to the world.

    our next goal is raising enough money to build 4 classrooms as a separate building for day-time tutoring and activities and to remodel the current building as home and bedrooms only.



    jueves, 27 de octubre de 2011

    LOTERIA SOLIDARIA

    Ja no et donen lot de nadal a la feina?

    El lot ja no és el que era?

    El govern no és prou esplèndit per fer-te arribar una panera?

    Necessites una panera de nadal d'aquelles que fan que els veïns es morin d'enveja?

    Sigui com sigui, aquí tens l'oportunitat que estaves esperant!!

    La loteria solidària que et porta una súper panera de Nadal!!

    Compra tants números com vulguis! Per tu i per les amistats!
    Com més en compris més ajudaràs als nens de l'orfenat de Shanzu i més possibilitats de fer-te amb la súper panera!




    Panera valorada en 300€
    Els números són de 5€

    Molta sort!!!
    asante sana!




    si creus que podries ajudar a vendre números, si us plau posa't en contacte amb nosaltres a través del blog o per email. Merci!

    miércoles, 19 de octubre de 2011

    Programa de apadrinamientos

    Hemos empezado un programa de apadrinamientos al margen de los proyectos más estructurales, para que aquellos que lo deseen puedan involucrarse de una forma quizá más concreta y personal con los niños.

    El programa se basa en financiar la escolarización del niño apadrinado, de forma que el niño pueda recibir una mejor educación y seguir los estudios, puesto que en el centro se intentan impartir clases pero por sus caractarísticas, éstas se reducen a los niveles académicos más básicos y lamentablemente no están aseguradasm puesto que no siempre se pueden mantener a los maestros.

    Los detalles del programa los puedes encontar en la página dentro del blog dedicada a los apadrinamientos.

    Apadrinar a un niño abre también la posibilidad a establecer una relación directa con el niño/la niña asignado/a, y poder así involucrarse en el proyecto de una forma bastante más personal, a través de emails/cartas etc. y significa que el padrino recibirá información específica sobre su ahijado, su situación personal y posteriormente sus progresos en la escuela.

    De momento Fedrick, Halima y Zawadi ya tienen padrinos, por lo que en los próximos días serán inscritos a la escuela, y recibirán clases de apoyo especiales hasta finales de año para intentar ponerlos al nivel académico de los
                                     demás estudiantes.

    Queremos agradecer la aportación de los padrinos y la ilusión que sabemos que le están poniendo ellos también a este proyecto.

    Los niños en Shanzu están al corriente de todo lo que vamos haciendo aquí y también ellos dicen:

                      Asante sana marafiki!

    viernes, 14 de octubre de 2011

    the new chicks in town

    3 months ago we were just chasing chicken around and managed to go home to the orphanage with 10 of them..

    now the family is growing ...

    such good news!! :)

                (pictures by Izzo - Oct 13, 2011)

    la esperanza de algún día...


    Iba yo saliendo del súper, bolsa en mano.. la noche acababa de caer y con ella había llegado esta visión nocturna que hace que sólo nos percatemos de la cercanía.. La esquina de mi ojo ha medio registrado una pareja joven con una nena de origen africano que caminaban a mi lado.. La nenita que debía tener unos 4 años, con el pelo a churritos finos de rasta cortita y bambas rojas, iba hablando con sus papás y trotando sin preocupación alguna de un lado al otro de la calle..

    Feliz se ha cruzado por delante de mí, obligándome así a levantar la cebeza de la pantallita hipnotizante de mi teléfono para regalarme, dos metros más adelante, la imagen de un africano tirando de un carrito de la compra con trozos de chatarra y maderas varias, y con una cambiante expresión hacia la sonrisa más conmovedora que recuerdo haber visto jamás; viendo emocionado a la nenita pasando a su lado..

    No he podido evitar sonreírle..

    Pero a mi siguiente abrir de ojos ya no estaba.. Nos hemos cruzado del todo y no ha habido tiempo
    para otro primer plano; la escena ha dejado de ser observable.. así que sin poder ni siquiera interpretar su mirada, me he quedado únicamente con las incógnitas sobre lo que estaría pensando o recordando el joven adulto de detrás de ese rostro que llevaba marcados más años de los que seguramente contaba su dueño..


    Él ha seguido andando hacia un desconocido horizonte y yo he continuado caminando de regreso a mi casa.. La nenita y su papá me han avanzado corriendo, persiguiéndose contentos camino a casa; he subido las escaleras y he cerrado la puerta detrás de mí para sentarme a escribir esto; el hombre del carrito seguramente todavía está caminando en busca del lugar donde hacer de su carrito un hogar para esta noche... Un hogar en el que hoy probablemente le acompañará la imagen feliz y sonriente de una niñita de tez igual a la suya ; una esperanza quizá de la remota posibilidad de poder pertenecer a este mundo, algún día...

    domingo, 18 de septiembre de 2011

    The Shanzu Good Hope Children's Center VIDEO

    for the English version of the video go to:
    http://www.youtube.com/watch?v=bFn_tWDV6x0


    para la versión en Español:
    http://www.youtube.com/watch?v=8XdP8nk5kts



    sábado, 27 de agosto de 2011

    our goals / nuestros objetivos


    we are just starting but we hope we can make a difference in these children's lives.. they deserve so much more...

    we gotta start somewhere...
    · the first 250 dollars we get will go towards bringing light back to the center… literaly.. electricity!


    · after that, our goal is to ensure the salary of at least a couple of teachers (in order to have two classrooms: one for kids 2 to 9 and another for those 9 to 13) - this is about 200 dollars a month, and although now having this monthly income seems veeery difficult to achieve, we hope we’ll make it..
    · we are also hoping to find people who will want to sponsor a child. This is a must especially for the older ones, to be able to send them to secondary school, where they are not only taught but also fed - this is about 200 euros per child a year
    · we also have in mind to organize small "fundrising events" with various activities and performances by friends and acquaintances. Depending on the success of these events, we will be able to define our next steps, but our idea is to return to the orphanage and built new classrooms and convert the current building into decent housing facilities. –this could be
    about 15 to 20,000 dollars…
     

    · Periodic shipments with school and educational material as well as clothing and footwear will be also organized.

    THANKS for helping make this possible!!!




    Estamos todavía empezando pero esperamos entre todos poder ayudar a estos ninos tan increíbles.. hacer que sus vidas sean algo mejores...



    · nos gustaría poder encontar gente que quiera "apadrinar" algun niño, sobretodo los mayores, para poder mandarlos a la escuela secundaria, donde no solo les enseñan sino que a parte les alimentan - esto son unos 200 euros por niño al año

    · también tenemos en mente organizar alguna "jornada" de forma puntual para recaudar dinero, con actividades varias y actuaciones de amigos y conocidos. dependiendo del buen resultado de estas acciones, podremos definir exactamente los siguientes pasos, pero nos gustaría poder volver al centro y hacer unas instalaciones que sirvan de clases y reconvertir el centro actual en habitaciones decentes para los nenes. - por los numeros que hicimos in-situ esto podrían ser unos 10 - 15.000 euros

    · también haremos envíos sobretodo de material escolar y educativo y ropa y calzado


    GRACIAS por ayudarnos a hacer que sea posible!!!


    ASANTE SANA MARAFIKI

    miércoles, 10 de agosto de 2011

    SE BUSCAN CORAZONES

    … no sé por donde empezar…


    Seguramente sea egoísta por mi parte extender mi nueva adquirida responsabilidad y preocupación por los nenes del orfanato con quien esté leyendo esto ahora mismo.. y posiblemente no logre transmitir lo que me gustaría con estas líneas.. pero a pesar de todo esto lo intentaré…


    Desgracias e injusticias hay a millones en este mundo.. muchas aquí bien cerquita de casa.. no hace falta irse a África (me han dicho muchas veces… ) … y es cierto, no hace falta irse tan lejos.. pero la cosa es que yo fui… sí… y créanme cuando les digo que la palabra pobreza allí toma un nuevo y más espantoso significado… que cuando se junta la injusticia, la violencia, la enfermedad, la orfandad, la ignorancia y la sequía, apenas puede quedar un poquito de espacio para la esperanza…


    Y que no hay nada más increíble que el regalo de una sonrisa entre tanta escasez de alegrías…


    Yo, aquí de vuelta a mi mundo.. con familia, casa, trabajo, comida, salud, y un sinfín de cosas materiales… y ellos ahí….. con una única opción: la caridad…

    Qué jodido…. Depender de lo que quieran darte.. Pero es que a los 5 años pocas cosas puedes lograr tú solito.. y aquí reside la injusticia más grande de todas.. estos niños no tienen a quien le toque ocuparse de ellos, a quien le toque luchar por ellos … cuentan sólo con algunas esporádicas buenas intenciones…

    Sé que el mundo no cambiará y que seguramente por mucho que se pueda conseguir no lograremos que puedan ir a la universidad y cumplir sus sueños de ser aviador, o veterinario, o presidente (sí, la pobreza no mata los sueños..), pero quizá podamos hacer que tengan luz, o que todos tengan zapatos, o que coman carne una vez a la semana, o que puedan tener profesores..

    Y quizá incluso podremos hacer que un par de ellos puedan seguir en la escuela en secundaria, y quien sabe, a lo mejor aprender un oficio y poder ganarse la vida…



    Queda muy lejos.. hoy parece imposible… pero por lo menos podemos ya empezar
    a construir el mañana...

    podemos soñar….

     

    Se necesitan:
     dinero
    ideas
    contactos
    tiempo
    organización

    y sobretodo
    CORAZONES

    ¡gracias!


    Para más información por favor ponte en contacto conmigo:
    laiaparis@hotmail.com

    Si quieres hacer una donación puedes hacerlo con PayPal a Laia Pous (laiaparis@hotmail.com) o haciendo un ingreso a la Caixa de Pensions (la azul) a la siguiente cuenta:

    IBAN: ES39 2100 1146 8202 0015 4608
    BIC: CAIXESBBXXX

    (el orfanato y casa para niños de Shanzu me ha dado poderes para recaudar fondos para ellos -  esto es acción directa que llega a los nenes)

    Gracias! Asante sana!

    viernes, 5 de agosto de 2011

    HELP NEEDED

    Sponsor a child...




    For less than a dollar a day (300 USD a year) you can make a huge difference in a child's life..

    Halima, Katana, Karembo, Julius, Zawadi, Salim, Kache, Fedrick, Mathias, Rodha, Suleman, Ali, Mariam, Philip, Beauty, Purity, Ben, Aisha, Omar, Sina, Rosie, Sulemani, Pato, Fred, Rama, Halima, Fatuma, Amani, Husna, John, Annah, Moses, Salim, Suleman, Farida, Mohamed, Benta, Hamisi, Mwanajuma....

    These incredible children could have access to a better education and decent meals with a little bit of your help.. These children could have a chance to life after the orphanage..

    If you want to sponsor a child please don't think about it twice!: join us today!!!

    Please contact me more information :
    laiaparis@hotmail.com

    or make a donation through PayPal to Laia Pous (laiaparis@hotmail.com) or to the following bank account:

    IBAN: ES39 2100 1146 8202 0015 4608
    BIC: CAIXESBBXXX

    Thank you!!!

    Note: I am a trustee of Shanzu Children Home to raise funds for the orphanage.

    jueves, 4 de agosto de 2011

    Ultimo día


    El llanto de uno de los muchos niños que viven en la callejuela de hojalata en la que habito penetra mi sueño..

    Despierto por última vez entre las conversaciones de las mujeres y el sonido del agua al lavar ropa..
    Les he escrito una carta a los nenes del orfanato y algo de pena se ha quedado impregnada en las paredes de mi corazón porqué, durante el trayecto en el matatu que me transporta, las imágenes que recibo se hacen tristeza.. y un par de veces me invade una ola de llanto que afortunadamente consigo apaciguar a tiempo..

    También sonrío.. "Mzungu, mzungu.." Unos pitufos en el matatu requieren mi atención.. "How are you?" Y tocan mi piel mientras sonríen divertidos.. "Mzungu, good bye!"

    Afuera, polvo.. Los matatus se abren paso entre el entramado de vehículos caóticamente dispuestos en el camino..La música desgarra los tímpanos de los que estamos dentro, en lo que parece un bar nocturno con poca ventilación y demasiada gente..


    De vez en cuando una camiseta del Barça.. Por lo demás, playeras de propaganda que seguramente han llegado al continente como donaciones y que acaban siendo la única ropa que se puede comprar a precio mínimo...

    A medida que nos acercamos al centro van apareciendo los coches europeos y japoneses, y los matatus van perdiendo importancia..

    Dos hombres trajeados a mano derecha..

    Huele rico; la fragancia dulzona de un perfume caro; el olor a dinero en su expresión más comercial.. El caos se ha quedado afuera.. Aquí no hay ropa de segunda mano, ni matatus, ni niñitos curiosos ante mi blancura.. Aquí simplemente se respira occidente...

    Después de los 6 disparos que se escucharon anoche, supongo que inconscientemente necesitaba un poquito de la seguridad reservada a los ricos....


    En un par de horas tomaré el taxi que me alejará de este mundo..Lejos de los olores, las miradas, las emociones...Lejos de los nenes que dejé en un viejo edificio de la ONU de un antiguo campo de refugiados somalíes...

    Lejos de la mejor versión de mí....



    Y sólo espero que una vez en casa, cuando la evidencia de la injusticia no me oprima el corazón y la extrema pobreza no insulte mi ojo, me siga doliendo igual... Me siga importando igual..

    Sólo espero que lo vivido se convierta en aprendido, que lo sufrido no forme nunca parte del olvido...
      

    martes, 2 de agosto de 2011

    Refugios médicos

    Matatu lleno hacia los campos de refugiados internos..

    Hoy toca clínica... Llevamos 3 cajas llenas de material sanitario y medicamentos comprados aquí..

    Un médico, 2 enfermeras y otros tantos voluntarios dispuestos..

    Hoy la escuela de hojalata se convierte en clínica por unas horas..

    Recibo a más de 200 pacientes.. Les hago una cartita con el nombre (muuuy difícil) y la edad ("Jínalako?" "Míakaiako?").. en ella anotamos el peso, la temperatura y la presión arterial..

    De aquí se van a ver al doctor en la clase adyacente, que les receta lo que puede con las medicinas con las que contamos..

    Las enfermeras ponen inyecciones a los más pequeños que lloran desconsolados, y les hacen el test del SIDA a los adultos..

    Pasan por planificación familiar y después de los resultados hay una psicóloga que los asesora..

    Hoy ha sido un día excepcionalmente bueno.. Todos los tests han dado negativo!


    El día se alarga hasta pasadas las 5.. Nadie ha comido nada.. Los nenes parecen estar acostumbrados a eso y una vez cerrada la clínica tienen la suficiente energía para querer brincar y jugar con nosotros...

    Al caer la noche emprendemos el regreso a Nairobi...
    Buena suerte......

    jueves, 28 de julio de 2011

    Colores para soñar

    Detrás de la puerta de madera, que se sostiene milagrosamente entre paneles de chapa, se encuentra la escuela-orfanato Agape..

    Llegamos después de unos 10 minutos de camino barroso de subida y los jambo's de costumbre..

    Los 200 nenes corretean por lo que sería el equivalente a un patio; los más curiosos se acercan a saludar y preguntar nuestros nombres mientras que se agarran de nuestras manos y brazos..

    Un viaje matatuero y varias tiendas de comparación de precios más tarde ya tenemos los botes de pintura y los pinceles necesarios para regresar y ponernos manos a la obra..

    En este caso se trata de pintar los dos dormitorios..

    Una vez más me impresiona horrores la evidencia de que en habitaciones de máximo 3 por 3 apretujan a una decena de niños de hasta 16 años..

    Los somieres son nuestra escalera y así llegamos a todos los rincones..
    Azul y rosa son los colores elegidos por democracia infantil.. La idea de paredes rosas no me emociona pero finalmente no queda tan cursi como hubiera pensado.. :)

    Una primera capa de pintura selladora, que desprende un olor inaguantable dentro de una habitación minúscula y una ventilación inexistente.. Luego el azul y el rosa se hacen mucho más fáciles y agradecidos; en poco tiempo las paredes van tomando color y presencia..

    Algunos de los mayores nos ayudan, miuentras que otros nenes nos observan curiosos, cosa que hace que me esmere particularmente en pequeños detallitos...

    A los tres días las dos habitaciones ya respiran nuevos sueños..


    Todos están de lo más contentos con el resultado y esta noche nos invitan a cenar con ellos..

    Pintura de sonrisas...

    viernes, 22 de julio de 2011

    Refugee camp

    After about an hour ride we reach the IDP camps of Mai Mahiu (one of the many camps for internally displaced refugees in Kenya) These camps are the tragic result of the 2007 elections.. Corruption and shady results..


    For months following the elections, the whole country was immersed in total chaos.. The kikuyu people (the tribe of the "elected" president) were persecuted and killed by the thousands..

    The second candidate to the presidentcy (probably the true winner of the commitions) finnaly steped up to accept the results and demand that the massacre stop..


    Peace came back to Kenya but the casualties had been tremendous..


    Thousands of families had been forced to flee from there homes and now found themselves with nothing.. Thousands of lives were tragically lost and countless others ruined..


    The government tried to indemnify people and gave money to some..

    This is how the IDP camps came about...


    People made new friendships and got together to buy land with the indemnification money and settle down to start anew..


    The camp we visit today is home to more than 600 families.. Mostly women whose husbands were killed during the post-election riots, and their children..
    We are in the middle of rift valley.. Sandy land all around.. No water..


    Some live in stone houses that a Kenyan NGO provided but more than half of them live in plastic tend-like constructions.. Normally a 4x3meter space where the whole family (6-7 members) sleep, cook and eat..


    There is a still not finished school with some 300 children, which is apparently doing OK, and then a high school with 1300 kids and only 9 teachers!!!

    A teacher here makes 22 euros/30 dollars a month and there is still no money for more...


    No rain. The crops are dead so again this year: no harvest..

    Fundings are scarce so the feeding program has stopped.


    The children at school cannot be fed so at 12.30 they are sent back home.. they are so hungry that they can no longer study..


    An iphone money's worth could feed a big family for a whole year...


    This world is too crazy.......

    miércoles, 20 de julio de 2011

    kenyan wonders

    Como viene siendo la norma aquí en Kenya, la gente que nos ha tocado es una delicia..

    La última es una familia de tuk-tukeros de Malindi.. Juma y su hermano pequeño Said..

    Juma viene a buscarnos a la estación de buses de Malindi.. Llevamos 4 horas de transportes varios y carretera...
    Entre los contratiempos varios del viaje cabe destacar que en el matatu que nos llevaba de Shanzu (casa) a Mombasa hemos sufrido un pequeño accidente, del que por suerte nosotros hemos salido totalmente ilesos.. Y es que cuando en una carreterita de carril y medio pasa un camión y un matatu la gente (por lo menos los mzungus - blancos- ) apretamos los dientes... A eso se le añade una motocicleta y empezamos a rezar...
    De repente se oye el golpe de la moto contra la plancha de hierro derecha...
    El conductor baja y se pone las manos a la cabeza... Acto seguido todos los pasajeros.. El señor de la moto sangra, pero por suerte solo del pie.. No ha sigo grave pero imaginamos que habrá que hacer algún tipo de declaración porque, después de un rato, el cobrador del matatu parece que anuncia que ellos no seguirán hasta el destino final y nos devuelve el dinero para tomar así otro matatu..

    Unos 250 minutos más tarde Juma nos está recogiendo de la estación.. Nos lleva a un hotel que resulta ser más caro de lo que anticipaba, así que vamos a otro.. Y otro, y otro hasta que damos con el idóneo.. No está céntrico pero no importa.. Tenemos agua calienteeeeeee!!! Y puerta en el baño (una de las opciones no tenía y fue rápidamente descartada... Jeje)
    De ahí nos deja en un restaurante italiano! .. Mi paladar se extremece de placer con los nuevos sabores.. Quiero degustar lentamente la berenjena y el queso, saborear el aceite del pan, deleitarme con la carne con salsa de vino y limón...
    Pagamos a la europea pero valió la pena..
    De ahí cambiamos más dinero y finalmente Juma nos deja en el hostal.. Le decimos que qué le debemos pero nos dice que nada!

    Hoy nos manda a su hermanito menor, a Said, de sonrisa perpetua.. Que nos lleva a la playa, yo me quemo un poquito para variar.. (Aunque me puse crema.. Solo que no muy bien..) Y de ahí repetimos en el italiano (es que no pude resistir la tentación..).. Luego al cyber cafe, luego nos da un paseo por unos puestecitos mercaderos y nos compra papitas y falafitos antes de ir a casa de su mamá.. La señora nos recibe contenta.. Nosotros estamos entre maravillados y aturdidos por lo que ven nuestros ojos..

    Nos encontramos en un espacio oscuro; pared y suelo de cemento, hay ropa tendida en el centro de la estancia.. Un niño que corretea por ahí cuyo rostro está manchado de lo que parece hollín.. Nos ponen unas ropas en el suelo para que nos sentemos encima y comamos..
    Mama Latifah nos invita a que mañana volvamos a su casa a comer, dice que así cuando regresemos a nuestro país nos llevaremos un recuerdo de ella..